Czcionka to podstawowy materiał zecerski używany do ręcznego składania tekstów. Ma postać prostopadłościanu składającego się ze słupka i główki. Górna płaszczyzna główki (oczko), jest tak uformowana, że daje na odbitce obraz litery, cyfry, znaku lub ornamentu.
Czcionki mogą być wykonywane stopu drukarskiego (stopu ołowiu z antymonem i cyną), drewna, tworzyw sztucznych itp.
Sygnatura to rowek (lub rowki) na przedniej płaszczyźnie czcionki, ułatwiający rozpoznawanie i rozróżnianie czcionek, a także ich ustawianie w wierszowniku.
Czcionkę można opisać trzema wymiarami: wysokość czcionki (wysokość składu), stopień czcionki (kegel) i grubość (szerokość) czcionki
Wysokość czcionki (suma wysokości słupka i główki) jest w Polsce znormalizowana i wynosi 23,566 mm, co jest równe 62⅔ punktu typograficznego. Jest to tak zwana wysokość paryska czcionki, w odróżnieniu na przykład od wysokości lipskiej, która wynosi 66 punktów (24,809 mm) czy petersburskiej, która wynosi 66¾ punktu (25,094 mm).
Justunek (materiał ślepy) to materiał zecerski służący do wypełniania miejsc, które nie dają odbitki w procesie drukowania. Justunek ma wysokość 54 punktów (około 20,3 mm)
Grubość od 1 do 20 punktów.
Grubość od 24 do 84 punktów.
Długość od 8 do 28 cycer.
Obsadnik (szteg) to gruby justunek żeliwny, służący do wypełnienia w formie drukarskiej marginesów i dużych miejsc niedrukujących.
Linia to materiał zecerski z oczkiem, które daje odbitkę linii.
Rodzaje linii ze względu na konstrukcję:
Rodzaje linii ze względu na grubość odbitki:
Rodzaje linii ze względu na kształt oczka:
[wersja 2024-12-16]